Poor Things Review – Surrealistisch Meesterwerk (2024)

Poor Things is het nieuwste werk van topregisseur Yorgos Lanthimos, die eerder films maakte als The Favourite, Dogtooth en The Lobster. Poor Things is nog surrealistischer dan veel van zijn eerdere werk, terwijl hij ondertussen de aandacht van de kijker nog steeds weet vast te houden.

Deze review bevat zo min mogelijk spoilers, maar geeft wel een klein gedeelte van het verhaal prijs.

Frankenstein in een modern jasje

Laat ik vooropstellen dat het werk van regisseur Yorgos Lanthimos mij onwijs aanspreekt. Hij bespreekt interessante onderwerpen met een unieke kijk. Tegelijkertijd weet hij zijn unieke visie ook om te zetten in bijzondere verhalen met een unieke visuele stijl. Daarbij weet hij zichzelf vaak opnieuw uit te vinden. Hij maakt gebruik van dingen die hij eerder heeft geleerd, maar herhaalt eigenlijk nooit hetzelfde trucje. Ook met Poor Things weet Lanthimos zichzelf in zekere zin opnieuw uit te vinden.

De hoofdrollen in de nieuwe film van de Griekse regisseur zijn dit keer weggelegd voor Emma Stone, Willem Dafoe en Mark Ruffalo. Zoals hij vaker doet, kiest Lanthimos voor circa drie grote namen, omringd door groot talent. Stone speelt in Poor Things de jonge vrouw Bella Baxter. De film gaat over haar evolutie, nadat ze tot leven wordt gebracht door de wat vreemde wetenschapper Dr. Godwin Baxter, gespeeld door Willem Dafoe. Doordat Baxter opnieuw tot leven wordt gebracht, moet ze allerlei dingen opnieuw leren. In een gesloten omgeving gaat dat haar niet snel genoeg, waardoor ze al snel op avontuur gaat met de losbandige advocaat Duncan Wedderburn, gespeeld door Ruffalo.

Poor Things is eigenlijk een soort moderne take op Frankenstein, or The Modern Prometheus, een roman van de Engelse schrijfster Mary Shelley. Natuurlijk heeft Yorgos Lanthimos hier weer zijn geheel eigen draai aan gegeven om het verhaal in te kunnen passen in de huidige tijdsgeest. Het monster is niet groot en lelijk, maar een ietwat brutale jonge vrouw met zoals eerder genoemd de naam Bella Baxter. Lanthimos heeft blijkbaar heel goed gekeken naar het leven van schrijfster Mary Shelley zelf, want de film toont nogal veel overeenkomsten met haar echte leven. Hij heeft zijn huiswerk duidelijk gedaan en de gehele film tot in den puntjes uitgedacht.

Alles klopt aan de film

Vanaf het eerste moment valt Poor Things op door de prachtige kostuums en sets die voorbij komen in de film. Alleen dat is al een uitstekende reden om Poor Things te aanschouwen in een filmhuis of de bioscoop. Waar je aan het begin van de film het gevoel hebt dat je veelal dezelfde locaties zult zijn, blijft de film op een gegeven moment verrassen met prachtige beelden die voorbij vliegen. Zo reist Baxter samen met Wedderburn af naar Lissabon. Het is duidelijk dat de film niet daadwerkelijk in de Portugese stad geschoten is, maar op sets die je doen denken dat je in een soort droomwereld zit. Dit doet bij tijd en wijlen denken aan hoe Europese steden getoond werden in de gouden eeuw van Hollywood.

Opvallend is dat deze stad extreem kleurrijk is, terwijl de film geheel zwart-wit begint. Zo heb je tijdens de film bijna het idee dat je naar een videogame aan het kijken bent, waarbij je een reis maakt door verschillende levels die uiterst zorgvuldig zijn gecreëerd. Alles lijkt visueel te kloppen in Poor Things en daarvoor mogen we Lanthimos een pluim op zijn hoed steken. Natuurlijk heeft hij daarbij ook hulp gehad van een briljant team, dat hij zelf om zich heen heeft verzameld.

Hoewel grote delen van de film kleurrijk ogen, geeft Poor Things de kijker een vreemd gevoel. Dat komt voornamelijk doordat alles zo surrealistisch oogt, maar ook door een enigszins zenuwslopende soundtrack van Jerskin Fendrix. Fendrix heeft een nogal ongewone soundtrack bedacht voor de film, maar het past daardoor juist heel erg goed bij de film. Daarbij is het heel gaaf om te zien dat Lanthimos de kans geeft aan jong talent, zoals hij zelf ook ooit zijn kans verdiende. Fendrix is dan wel muzikant, maar maakte nog nooit eerder een soundtrack van een film. Nu lijkt voor hem wel direct een grote toekomst weggelegd, want de soundtrack won direct al prijzen op filmfestivals.

Hilarisch hoogtepunt

Naast een prachtige cinematografie en soundtrack, bespreekt Poor Things ook interessante thematiek, zonder dat het er al te dicht bovenop ligt. De film wordt online al regelmatig beschreven als een soort unhinged versie van Barbie, aangezien de film grotendeels draait om seksuele vrijheid en ook om het recht op zelfbeschikking voor vrouwen. Deze thema's worden besproken op een hilarische wijze. Poor Things is daardoor ook een stuk grappiger dan ik van tevoren verwacht had. Met name de wisselwerking tussen Stone en Ruffalo zorgt voor een lach bij het publiek tijdens de persvoorstelling, iets dat vrij zeldzaam is tijdens dit soort vertoningen van films.

Daarbij gaat het niet enkel om het krijgen van de lachers op de hand. Zo komt er op een gegeven moment ook een soort van antagonist kijken bij het verhaal van de film, waardoor de spanning er ook goed in zit. Regelmatig weet de film op onverwachtse manieren te verrassen, wat herkenbaar zal zijn voor fans van het eerdere werk van Lanthimos. Poor Things heeft daarmee alles in huis dat je mag verwachten van een film van Yorgos Lanthimos, terwijl het visueel nog veel aantrekkelijker is dan eerder werk. Dat maakt het misschien wel zijn beste film tot nu toe.